Ει αποκαλύπτομαι

Οι ξανθές αποχρώσεις του χρυσού σπίθιζαν στα βλέμματά μας σαν παλλόμενες φλόγες στον άνεμο, αναζωπυρώνοντας τη θαυματουργό εκείνη αίσθηση που είχαμε ως παιδιά στο πρωταντίκρισμα της θάλασσας και του ηλιοβασιλέματος, που ακόμα και ο ήλιος έστησε τότε το κλειόμενο αργά-αργά όμμα του, θέλοντας, πριν δύσει, να ρίξει την τελευταία του ματιά σ’ αυτήν την ωραιότητα.
Δύο δέντρα δίπλα μας ήταν σαν να φιλιούνται! Το ένα, συστρέφοντας σαν μπράτσα δύο κλαδιά του, έσφιγγε μ’ αυτά το άλλο, κλείνοντάς τα πίσω του. Το άλλο κρατούσε αυτό το αγκάλιασμα κι άπλωνε το λείο, ίσιο και λεπτό ανάστημά του προς τον ουρανό. Συνδεδεμένα και τα δύο για πάντα, μεγάλωναν μαζί ανακατεύοντας τους χυμούς τους και το αίμα τους. Ένα άλλο χόρευε στα ελαφρά λικνίσματα του ανέμου και όλη η φύση φάνταζε σαν γυναίκα που χορεύει γυμνή, όπως την παρασταίνει ο Σολωμός.
Δέρκομαι, όπως θα έλεγε ο Όμηρος, αυτός ο ασύγκριτος παρατηρητής της φύσης και του κόσμου.