Σκωπτικό παρατράγουδο, που πότε άμεσα πότε έμμεσα, μιας κι έχει τον δικό του ρυθμό, ανατέλλει, εξελίσσεται, δύει στα διαβολεμένα κουπλέ μιας αυγουστιάτικης γενέθλιας μέρας. Στην στραφταλιστή φεγγαριά τ’ ουρανού, στη στροφή της παράνοιας του ανεκπλήρωτου παράνομου έρωτα, απειλεί την ανάσα.
Την ανάσα της Σόφης που αφήνει πνοές σε κλεφτρόνια ζωής. Στους διαβόλους της κοινής λογικής. Σε ανέραστους πόθους τής καθωσπρέπει ηθικής. Στης δειλίας τον τρίκερο… που τσιράκι του χρόνου χαριεντίζεται άσκεφτα με τη φτήνια του πόνου… βγάζει κραυγή.
Κορυφώνεται πρόστυχα στα παμπόνηρα μάτια της νέκρας, μιας και μοναχά σ’ αυτήν την ξετσίπωτη υψώνουν φωνή κι αυτοί οι δειλοί εραστές της διαολοτύχης της…
