Σ΄αυτές τις ημερολογιακές του σημειώσεις, ο ποιητής-αφφηγητής διαχέει κάπου – κάπου τον θυμό του για τους άλλους και τον εαυτό του, για την τροπή που πήρε η ζωή του, για το ό,τι μεταμορφώθηκε σε επιβίωση πια! Κι αν έφτασε στο τωρινό σημείο να ζει παράμερα, ήταν κάτω από το βάρος της ηθικής επιλογής και της απόφασης να κρατήσει ζωντανή την αξιοπρέπειά του. Τώρα έχει την ευχέρεια, μακριά από όλους και όλα, να διαπλάσει το δικό του ιδεατό κόσμο και να χαθεί στην αγκαλιά της ουτοπίας. Δεν έχει την αυταπάτη πως η κρίση θα αλλάξει τις συνήθειες των ανθρώπων, γιατί, για αν γίνει αυτό, πρέπει πρώτα να αλλάξουν οι ψυχές. Και οι ψυχές δεν αλλάζουν εύκολα, όπως και οι συνειδήσεις.
Τώρα πλέον κατάλαβε πολλά και βίωσε ακόμα περισσότερα. Σαν κι αυτόν είσαι κι εσύ, είμαι κι εγώ, είμαστε πολλοί, είμαστε όλοι! Τούτες τις δύσκολες ώρες, μετά από βαθιά ενδοσκόπηση, περίσκεψη και αναστοχασμό, ας κάνουμε πράξη την κατασταλαγμένη απόφασή μας, και ας αναζητήσουμε τη χαραμάδα εκείνη απ΄όπου θα περάσει το λιγοστό φως απ΄το κερί της ελπίδας που τρεμοσβήνει, για να φωτίσει τα βήματά μας και να προσπαθήσουμε επιτέλους να αλλάξουμε περπατησιά, πριν σβήσει παντελώς.
