Το δέντρο του Άραϋ - Α' βιβλίο

Τζένη Κουκίδου (Κριτικός βιβλίων)

"Ο Μανώλης Σιμιτσάκης είναι λογοτέχνης με κάθε τρόπο που έχει ο γραπτός λόγος. Δημιουργεί κόσμους, συναισθήματα, εικόνες, χαρακτήρες, ποίηση, πλοκή... με τρόπο τέτοιο που σου απαγορεύει να κλείσεις το βιβλίο όταν αισθανθείς κουρασμένο το βλέμμα σου. Σε διατάζει να συνεχίσεις, να προχωρήσεις, να γνωρίσεις... αυτόν τον πλασματικό κόσμο που έχει φτιάξει από τα χρώματα και τα αρώματα του υπαρκτού, δομημένο με τρόπο που σε εγκλωβίζει μέσα του. Ένα βιβλίο φαντασίας αλλά και άφθονης λογοτεχνίας και ποίησης. Διάσπαρτη παντού η ποίηση, να δίνει πνοή, να μεγεθύνει τη μαγεία του, να βρίσκει άλλοθι το ανύπαρκτο για να μπλέξει με το υπαρκτό."

Athens Voice - Κωνσταντίνος Τζήκας (Συγγραφέας - Μεταφραστής)

"Στην κατεύθυνση του epic fantasy κινείται η τριλογία «Το δέντρο του Άραϋ» του πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα Μανώλη Σιμιτσάκη. Το πρώτο βιβλίο της σειράς, με υπότιτλο «Συναίσθημα» μόλις κυκλοφόρησε από τις νεοσύστατες εκδόσεις Λυκόφως και ήδη έχει γίνει word of mouth στη fantasy κοινότητα της Ελλάδας. Όχι μόνο επειδή οι σοβαρές εγχώριες προσπάθειες στο είδος είναι προς το παρόν μετρημένες στα δάχτυλα, αλλά και επειδή ο Σιμιτσάκης καταφέρνει να κάνει κάτι εντελώς καινούργιο στα ελληνικά δρώμενα: να συνθέσει ένα πρωτίστως φιλοσοφικό και υπαρξιακό, δευτερευόντως δε περιπετειώδες με την κλασική έννοια, έπος που αντλεί έμπνευση (και ανοίγει διακειμενικό διάλογο) με πλήθος επιρροών, από την αρχαία ελληνική φιλοσοφία και μυθολογία έως τις σύγχρονες θρησκείες, έχοντας ως κυρίαρχη θεματική το θάνατο και τις μεταφυσικές αντιλήψεις γύρω από αυτόν"

Ευλαμπία Τσιρέλη (Συγγραφέας - Αρθρογράφος)

"Το Ά βιβλίο της τριλογίας "Το δέντρο του Άραϋ", του Μανώλη Σιμιτσάκη, δύσκολα μπορώ να το περιγράψω. Θα έλεγα ότι εμπεριέχει σχεδόν τα πάντα. Μεταθανάτιες αντιλήψεις, μεταφυσική, μαγεία, κοινωνικό προβληματισμό, ανθρώπινες αδυναμίες, θεϊκή υπερβατικότητα, αρχαία ελληνική σοφία και ασιατική φιλοσοφία, σκηνές απλής καθημερινότητας και ασύλληπτης φαντασίας. Χωρίς να γνωρίζω τον συγγραφέα προσωπικά, ένιωσα ότι άνοιξε εντελώς τα εσώψυχά του και με τα πιο απλά κι αυθόρμητα λόγια τα πέρασε με μελάνι στο χαρτί δείχνοντάς μας πώς μοιάζει ένας αληθινός άνθρωπος. Ένιωσα ότι διαβάζω την ψυχή του συγγραφέα. Το μυαλό του και την καρδιά του. Όλα εκείνα για τα οποία φοβάται ή δεν φοβάται. Μεταπηδώντας συνεχώς από τον υλικό στον πνευματικό κόσμο, ελαχιστοποιώντας στην ουσία τα σύνορα, στο τέλος της ανάγνωσης αισθάνεσαι ότι οι δύο κόσμοι είναι ένας. Ναι, είναι ένας τελικά, όπως το σώμα και η ψυχή στον άνθρωπο."